In een oud artikel in het Algemeen Dagblad lezen we dat Minister Opstelten het "vreselijk" vindt dat een 19-jarige Zweedse vrouw is vermoord ondanks dat ze aangifte had gedaan van bedreiging door haar ex-vriend. De minister eiste opheldering maar de krant weet al te melden dat de aangifte op een stapel belandde.

Nu verbaast me het laatste niet. Een aantal keren heb ik zowel slachtoffers als politie-agenten gesproken die hun zorgen uitspraken over de weinige acties die worden genomen bij bedreiging en (kleine) mishandeling. Slachtoffers zien niets gebeuren met hun aangifte en politie-agenten moeten voorrang geven aan andere zaken. Een tekort aan middelen, aan agenten, maakt het niet mogelijk om verder onderzoek te doen.

De politie-woordvoerder in de zaak van de 19-jarige Zweedse vrouw is hier minder duidelijk over. Enerzijds geeft de woordvoerder aan dat de politie "de procedure heeft gevolgd". Zaken blijven liggen omdat andere zaken een hogere prioriteit hebben. Dit bevestigt mijn vermoeden. Personeelstekort bij de politie staat een goede afhandeling in de weg maar we hebben hier wel beleid "opgemaakt". Anderzijds zegt de politiewoordvoerder dat "doorgaans een aanhouding wel gebruikelijk is in soortgelijke zaken waarbij forse bedreigingen worden geuit."

De vraag die hiermee onbeantwoord blijft, is in hoeverre de politie dit soort zaken nu echt aanpakt of dat aangiftes blijven liggen (op zich al eufemistisch, want dit veronderstelt dat zaken nog wel opgepakt kunnen worden en dat is maar de vraag). Zou het de politie-woordvoerder niet sieren als hier gewoon duidelijkheid over komt? Dat de politiewoordvoerder enkel had gezegd: "Jammer, maar wij hebben niet de capaciteit om mensen - vaak vrouwen - in deze situatie bescherming te bieden?" Of "Het echte probleem is personeelstekort maar dat is een politieke keuze."

Dit geldt misschien nog meer voor de minister. Minister Opstelten noemt het voorval vreselijk terwijl het mogelijk (weloverwogen) beleid/procedure is. Gaat dit samen? Ik vermoed dat er "aanpassingen van de prioriteitstelling bij dit soort gevallen" worden aangekondigd. Misschien komt er een herverdeling van middelen. Maar leidt dit niet enkel tot frustratie op andere dossiers? De politie heeft defensie ingehaald als grootste werkgever, maar onbeantwoord blijft of de politie groot genoeg is. Wat is groot genoeg? En ten opzichte van wat? Hoe verhoudt dit zich tot (goede) zorg? Van onderwijs? Van wat we kunnen aftrekken aan belasting?

In hoeverre moet een minister een illusie in stand houden dat de burger in een rechtsstaat altijd beschermd wordt? Dat dit dilemma onoplosbaar is? In hoeverre kan de CDA'er Madeleine van Toorenburg de minister echt verantwoordelijk stellen voor de capaciteit van de politie? Het bevestigt de illusie dat de minister het kan oplossen.

Politie-agenten die geen hulp kunnen bieden en daarom gefrustreerd aangiftes opnemen en slachtoffers die zich niet beschermd voelen. Het kan misschien niet anders. Helemaal gezien de financiƫle situatie. Het wordt echter zelden uitgesproken. Moet je het echter wel zeggen?